IJzel: zorg gaat altijd door! (blog Conrad)

Vorige week leek het wel alsof het hele noorden een extra vakantieweekje kende. Weinig mensen op straat, scholen dicht, openbaar vervoer reed nauwelijks. Maar natuurlijk gaat op sommige plekken het werk gewoon door. Vooral in de zorg. Ik vroeg vorige week om jullie ervaringen eens te delen. Hier zo maar wat verhalen van drie stagiaires: de een moest haar ouders uitleggen dat ze toch echt moest werken, de ander deed een hoop werk met minder mensen, en Harriëtte koppelde zelfs een nachtdienst aan een avonddienst. Normaal? Misschien wel. Maar ik vind het heldinnen.

Over dit weblog (Conrad)

Onze weblog is inmiddels meerdere mensen opgevallen. De reacties zijn over het algemeen erg positief, en dat is prettig. ROC Friese Poort heeft inmiddels een link (zie: 'ervaringsverhalen') geplaatst op de website, zelf heb ik op mijn eigen website iets over de achtergrond van het bloggen met leerlingen verteld. Verhaal is een beetje lang, dus die neem ik hier niet in zijn geheel over.

Theorie vs. praktijk (Esmée)

De zorg is mensenwerk, veel dingen kunnen bijvoorbeeld niet door robots gedaan worden. Op school leren we veel verschillende dingen: handelingen, omgaan met mensen, hoe het menselijk lichaam werkt en ziektebeelden. Maar op stage merk ik dat je hier soms niet zo veel aan hebt…

Ik stop ermee! (Josina)

Nu het definitief is dat ik ga stoppen met de opleiding verpleegkunde, is het goed om er eens een blog over te schrijven. Het is niet alleen leuk voor u/jou om te lezen, maar ook goed voor mij om alle drukte en spanning van de afgelopen weken een plekje te geven. Want spanningen geeft het, als je twijfelt over de gekozen opleiding.

Het begon zo’n drie weken geleden. Op school werd gesproken over de ziekenhuisstage van het derde leerjaar. Ik vroeg mezelf af of ik wel “goed genoeg” was voor het ziekenhuis. Of mijn kennis en leerproces wel op het vereiste niveau was. 

Vanaf dat moment begon ik sterk te twijfelen of ik wel de goede keuze heb gemaakt om te gaan werken in de zorg. Het contact met mensen vind ik geweldig, maar het werk eromheen....n

ee, ergens begon het van binnen te protesteren als ik er alleen nog maar aan dacht. In mijn hoofd heb ik een tijdje alle voor- en nadelen overdacht, maar echt een duidelijke beslissing maken kon ik nog niet. Ondertussen was ik al eens op zoek geweest naar een andere opleiding. Want ja, wat zou ik dan wel willen doen? Steeds kwam ik weer uit bij een opleiding die meer de administratieve kant op ging. Secretaresse, bedrijfsadministratie, receptionist.. Noem maar op. Er is zoveel keus!

Uiteindelijk heb ik de knoop doorgehakt, en heb ik besloten om te stoppen in de zorg. Geen gemakkelijke keuze. Maar spijt, nee, ik heb geen spijt. Met deze keuze ben ik tevreden. Van niveau vier ga ik nu naar niveau twee (helpende) om een diploma te halen voor de twee welbestede jaren waarin ik veel heb geleerd en veel ervaring op heb gedaan. Tijdens de opleiding ben ik erachter gekomen wie ik echt ben. Blij ben ik met de mensen die me hebben gebracht waar ik nu sta. Aan het eind van een opleiding in de zorg, maar aan het begin van een opleiding in de zakelijke dienstverlening.

Voor nu betekent het dat dit mijn laatste blog zal zijn. Maar ik zal zeker dit weblog blijven volgen, om te lezen hoe het mijn (oud)klasgenoten af gaat en wat hun ervaringen zijn!

Speciaal voor mijn klasgenoten:

Heel veel succes met de opleiding en ik weet zeker dat jullie het allemaal zullen halen! 

Zuster! (Lieuwkje)

‘s Ochtends hoor ik de woorden op de gang ‘zusterrrr!’. Dan weet ik alweer hoe laat het is. Mevrouw X is wakker en wil uit bed. Als ik bij haar kom, is ze zo ontzettend lief. ‘Zuster is zo lief, bedankt dat zuster mij weer uit bed haalt, want ik heb zo’n last van mijn rug." Nadat ik mevrouw uit bed heb gehaald, schuif ik mevrouw met de rolstoel onder de tafel.

“Wilt u ook een stukje brood mevrouw X?”  Waarop ze antwoordt: “nee zuster ik heb al brood gehad”. Ik denk bij mezelf, hoe ga ik dit even aanpakken.. want mevrouw heeft immers nog geen brood gehad.. Ik bedenk me dat ik beter even haar medicijnen kan gaan pakken en het dan opnieuw moet proberen.

Als ik de medicijnen van mevrouw heb gepakt, leg ik de medicijnen in mevrouw haar ontbijtbord. Opnieuw vraag ik: “mevrouw X, wat wilt u vandaag op uw brood?”waarop mevrouw antwoordt: “ik wil graag 2 stukken brood met kaas, ik heb zo’n honger zuster”.

Ik maak de 2 stukken brood met kaas klaar, en leg ze in mevrouw haar ontbijtbord. Terwijl ik onderweg ben naar een andere bewoner, bedenk ik mij dat mevrouw X haar medicijnen nog moet innemen. Ik loop terug en vertel mevrouw dat mevrouw de medicijnen nog wel even moet opeten. ‘Nee hoor zuster, ze zijn hier vanochtend al 3 keer eerder geweest om te zeggen dat ik mijn medicijnen moet innemen, maar het is immers al ’s middags en heb ik inmiddels al 2 keer dezelfde medicijnen gehad, dus deze ga ik echt niet opeten zuster.” Ik denk: “en nu.. Wat ga ik doen?”

Nou ja dan probeer ik het over vijf minuten weer. Intussen ga ik even bij mevrouw L om de hoek kijken, maar die ligt nog in dromenland, heerlijk te slapen. Even later kom ik terug bij mevrouw X om te kijken of ze stiekem uit haar zelf de medicijnen al heeft opgegeten, maar nee, alle 5 tabletten liggen nog keurig op het ontbijtbord. “Mevrouw X?” “ja” antwoordt mevrouw. “Wilt u zo uw medicijnen nog wel even opeten? Want dat is wel erg belangrijk voor u.”  Mevrouw:  ‘ Ja zuster ik zal ze gelijk innemen’, Ik bedenk me op dat moment dat ik de huisarts nog moet bellen over een urine-uitslag. Onderweg naar de telefoon, hoor ik op de achtergrond: Zuster, ik wil heel erg graag dat die 2 stukken brood die voor mij staan opgehaald worden, want ik heb er al vijf stukken brood op, hier word zo ik ontzettend boos van!”

Voor mensen met dementie moet je geduld hebben, en dat is in het begin wel wennen. Maar als je eraan gewend bent, weet je niet beter dan dat ze om de 5 minuten een andere mening hebben op hetzelfde onderwerp. Ik vind het een waardevolle baan, om dementerenden te begeleiden tijdens het dagelijks leven.

Stress! (Froukje)

Verpleegkundige word je niet zomaar. Wanneer je nog met je opleiding bezig bent, zijn er een hoop dingen die moeten gebeuren. 

Je hebt school; dat betekent leren, opdrachten maken en verslagen maken. Je hebt stage: dat betekent aan opdrachten werken en mee helpen om de afdeling te runnen. Je bent jong dus hebt naast de opleiding ook nog een sociaal leven en vaak een bijbaantje, wat ook een hele hoop tijd kost. Wanneer iets van deze dingen niet helemaal loopt zoals het zou moeten, kan dit grote gevolgen hebben op de rest van de dingen en dit kan een hoop stress  betekenen!

Ga opdrachten maken, ga die competenties laten zien, ga een gesprek regelen en ga daar maar een verslag van maken. Wanneer je naar het buitenland gaat voor stage, moet je al deze dingen klaar hebben voor je weg gaat en dus op schema zijn met een maand minder tijd. Ik dacht, ach, dat gaat me wel lukken. Dat heb ik geweten…  Door mijn ‘’fantastische planning’’, kwam alles net niet uit en moest alles halsoverkop nog af omdat ik heel maand juni naar Engeland ging. Alles voor school moest af, alles voor stage moest af, alles voor Engeland moest geregeld worden en alles wat er later nog bij kwam kijken waar ik met mijn planning geen rekening mee had gehouden. Tja, dat was niet zo handig. Maar na een enorm stressvolle laatste periode, zit ik nu dan eindelijk in Engeland en ik ben door naar het volgende jaar! Het is gelukt! Planning en organisatie, dat ga ik volgende keer wel anders doen…

  

Deze periode had veel makkelijker geweest als ik goed had gepland. Ik had minder stress gehad waardoor ik meer dingen goed af had kunnen ronden. Planning en stress liggen dichtbij elkaar. Wanneer je planning niet in orde is, loopt alles in de soep en raak je in de stress waardoor je overzicht over alles nog minder wordt. Stress is niet goed voor je humeur maar ook niet voor je lichaam. Probeer stress dan ook zo veel mogelijk te vermijden. Zorg voor voldoende rust en begin met plannen. Hierdoor heb je overzicht, rust en ruimte voor onverwachte zaken die er soms tussendoor kunnen komen. Ik weet wel dat ik hier echt aan moet gaan werken voor de volgende stage periode en ga dit dan ook echt doen. 

Ga er zelf maar heen! (Amanda)

Het is maandagmorgen kwart over zeven als ik de zusterpost binnenloop. Nu al hectiek: een collega is ziek. Snel de bijzonderheden doorlezen en de agenda, die ook nog eens overvol staat met dingen die vandaag moeten gebeuren: bloeddruk meten, wegen, een bloedsuiker dagcurve bijhouden, de apotheek bellen en een bewoner naar de fysiotherapie brengen. Eerst de bewoners maar uit bed helpen zien we dan wel verder.

Het is middag. Na een ochtend druk bezig geweest te zijn gaan we nu thee uitdelen en de bewoners die een middagdutje gedaan hebben uit bed helpen. Ik zie een mevrouw in de deuropening staan O ja, ik had haar naar de fysiotherapie moeten brengen. Ik vraag mevrouw of ze hier zelf al naartoe gaat. Maar haar reactie is iets anders dan ik verwacht had : “Ben je gek!! Daar ga ik niet naartoe, ga er zelf maar heen en doe hem de groeten!!! “

Snel loopt mevrouw  haar kamer weer binnen en gooit de deur voor mijn neus dicht. Ik ga bij haar naar binnen en vraag waarom ze hier niet naar toe wil. Mevrouw heeft geen zin:  “ik word daar zo moe van”  Tja, en als mevrouw geen zin heeft is het erg lastig om haar over te halen hier wel naar toe te gaan. Ik bied haar een kopje thee aan en meld bij de fysiotherapeut dat mevrouw niet wil.

Hij vertelt dat het vaker voorkomt dat ze niet in de oefenzaal komt, ik ga straks wel bij haar langs. Mooi,  is dat ook weer geregeld kan ik weer verder met de theeronde.  En zit mijn dienst er bijna op.